This website is about something quite unusual: how to make climate change a personal case.

There are several organisations that plead to make climate personal.

Persoonlijk kan op verschillende manieren worden opgevat:

- klimaatverandering raakt je persoonlijk, je ervaart de gevolgen of lijdt er zelfs onder. Dat geldt vooral voor klimaatslachtoffers

- je vat klimaatverandering persoonlijk op, maakt het tot een persoonlijke zaak. Veelal leidt dit tot enige vorm van activisme, je wilt wat doen om de klimaatverandering tegen te gaan of om de opwarming niet nog erger te laten worden.

Tot mijn verassing vond ik op de website van Protect Our Winters (https://protectourwinters.org) het dilemma scherp verwoord:

While we support individual actions like diet and travel choices, it’s not necessarily what you’ll see us talking about. 
Because we only have so much bandwidth for action and conversation, 
we’ve decided to focus our efforts on
large collective and political action
to enact broad-reaching systemic solutions to climate change. 
We believe a carbon-neutral economy and clean energy future are achievable if we can change the system through big policy changes.
 

Terwijl ik op deze website terecht kwam omdat de zoekmachine (Ecosia.org) met zoekterm “makeclimatepersonal” mij daarnaar verwees. Teleurstellend vind ik het wel, omdat er niet veel mensen en organisaties zijn die klimaat ‘persoonlijk’ opvatten.

Vaak wordt wel aangegeven dat je veel kunt doen in je persoonlijke leven om klimaatverandering tegen te gaan, maar dan altijd als ‘zijdelings’, terwijl het echte werk systeemverandering betreft.

Klimaatverandering gaat steeds sneller en de grote gevaren schuilen in het bereiken van omslagpunten. De wetenschap is er over eens dat we snel en drastisch de emissies moeten terugdringen.

De ‘edele weg’ is via systeemverandering. De energietransitie zal ons duurzame energie brengen, waardoor fossiele brandstoffen uitgefaseerd worden. De industrie gaat zijn processen veranderen waardoor er geen uitstoot meer zal zijn. De economie gaat circulair worden, terwijl deze nu nog voor het grootste deel lineair is.

Prachtig allemaal. Maar sinds ‘Parijs 2015’ is de wereldeconomie nog niet veel veranderd, niet ingrijpend in elk geval. En zeker niet zodanig dat de uitstoot nu snel omlaag gaat.

Sterker nog, het verbruik van fossiele energie daalt zelfs nog niet. Duurzame energie is sterk in opkomst, maar dat geldt zeker ook voor het verbruik van duurzame energie.

Moeten we gokken op systeemverandering? Zal dat ons de snelle en ingrijpende emissie reducties brengen?

We moeten alles aangrijpen om  de opwarming tot een ‘veilig niveau’ te beperken. In Parijs is afgesproken dat dat 1,5 graad is, max. 2. Die ‘veilige’ grens is inmiddels al in zicht. Voorjaar 2024 is er al 1.47 (?) graden opwarming gemeten. De wetenschap ziet 2,7 graad als ‘doel’ van waar we nog steeds middenin zitten: business as usual.

Hoe komen we van ‘BAU’ naar een situatie van sterke emissie-reductie? Zijn er nog andere opties?

Hier komt het ‘persoonlijke’ in beeld.

Demand-side mitigation.

In het laatste IPCC rapport is een hoofdstuk gewijd aan ‘Demand side mitigation’, ofwel beperking van de uistoot aan de vraagzijde (van de economie). Dat is ongebruikelijk, want standaard wordt naar de aanbodzijde gekeken. De fossiele bedrijven, die brandstoffen op de markt brengen (en ze eerst oppompen), maar ook duurzame energie opwekkers.